Relato Adolescente

Queridos amigos:
Por fin tiven a brillante idea(e o aburrimento de currrar de dia) de colgar neste blog o derradeiro relato que fixéramos Amokachy e mais eu nos nosos tempos mozos. Quero dicirvos que, como no anterior, facia mais gracia daquelas que agora. Tamen dicirvos que o copiei talmente como esta no Intres ou sexa que habedes ver as faltas de ortografía e moitos sen sentidos, pero creo que esa era o que nos facia gracia.
Comezar dicindo que tivemos o esquezemento de non poñerlle nome a novela, porque sinceiramente ainda que na anterior entrega diciamos que iamos continuar a anterior historia nada ten que ver con ela. Sen mais preambulos aquí vos deixo con todo o agarimo do mundo este relato.


Era unha noite de sábado escura e chuviosa. O superintendente Prosi recibiu un fax dos E.E.U.U. dicindo que había moementos extraños en Ponte Vilariño. Entón mandou chamar os súper, súper, súper.......MERDAS de detectives, Amokachy e Parrich.
Estes, en canto foron avisados, puxéronse ó caso; foron ó garaxe e montaron na súa Movilette Cady que pasaba de 0 a 20 Km/h en menos de 10 minutos. Estaba chovendo e ía un frío de carallo cando chegaron ó día seguinte á Ponte Vilariño. Nestas estabamos, cando dunha casa moi sospeitosa de forma de <> abriuse unha porta e dela sairon dúas persoas facendo algún que outro ese, polo que debían ir cheos; os detectives aporveitaron iso para interrogalos e a ver que podían sacar. Despois do interrogatorio, Amokachy e Parrich, descubriron os seus nomes e profesións, dicían chamarse Lebre e León, sendo o primeiro revolucionario (pola independencia de Brocos) e o outro, profe.
Despois de abandonar estes dous insignificantes individuos, Amokachy decidiu penetrar no local de corazonciños para averiguar o qeu se tramba por alí dentro.
Unha vez dentro, descubriron moitas señoritas guapas con pouca roupa bailando por todas partes. Despois do shock inicial subiron polas escaleras situadas no fondo da parede, alí onde remataba a barra, subíronas pouco a pouco, escalón a escalón sen decatarse, como hipnotizados por ese movementos das rapazas semiespidas. Na cima das escaleiras descubriron un longo corredor todo cheo de portas a ambos lados, fóronas abrindo unha a unha e todas elas estaban ocupadas por dúas persoas saltando................Xa no final do corredor e na última habitación que lles quedaba por rexistrar descubriron dous corpos ensanguentados e cunha horrible cara de dor.
Rápidamente puxéranse a rexistralos e atoparon os seus carnés, eran os chamados Croqueto e Piñeiro, xefes dunha das bandas mafiosas máis importantes da zona chamada "A Manola", que estaba en continuo conflicto coa segunda banda máis grande da zona "A Juanola", que era presidida polo gran Potis polo que Parrich sospeitou que o máis probable sería que Potis o fixera, coa afirmación de Amokachy foron á súa caza e captura na Movilette Cady ata a casa de Potis, situada en Melide.
Despois de 20 horas de viaxe (que por certo seguía chovendo) chegaron a Melide e dirixíronse directamente á mansión de Potis burlaron os sistemas de seguridade que estaban situados no corredor central, todo estaba escuro, silencioso, misterioro cando decidiron avanzar. Rexistraron todas as habitacións e nada atoparon, decidiron baixar ó soto e alí escoitouse un berro, rápidamente sacaron as súas pistolas e tiraron abaixo a porta do soto; a súa sorpresa foi encontrarse cos dous chulos de putas máis famosos do mundo, Martini e Mourich; estes andaban a probar a unha rapaza de 99 anos que quería volver ós seus anos de moza.
Rapidamente os chulos desenfundaron as súas armas, e en menos de dez segundos formárase o gran duelo "Amokachy e Parrich" Vs "Martini e Mourich".
Todos tiraron as pistolas e puxéronse ós puños; o primeiro golpe foi de Martini a Parrich, reaccionou a tempo Amokachy para esquivar o coitelo de Mourich. A cousa poñíase fea e os detectives decidiron poñerlle fin cunhas Ondas Vitais forza dez que os deixaron aparruladiños coma pitos, e xa vencidos tiveron que confesar que eles foran os asesinos de Croqueto e Piñeiro, e que o fixeran por orde de Potis para así poder quedar Potis con todo o tráfico negro na Ponte Vilariño. Os chulos morreron ó cabo de pouco e Amo e Parra foron á Noela por Potis que estaba votando un vicio.
Ó chegar Potis avistounos e deuse á fuga na súa súper, súper Vespino que fixo unha escallada impresionante coa súa roda de diante, dirixíndose en dirección Toques; rapidamente Amokachy e Parrich, os dous na Movilette, puxéronse na súa captura. Foi un duelo de súper motores de gran cilidrada, e salvaríase o piloto máis audaz, e así foi, Amokachy cun xiro extraordinario xusto diante do Potis fixo caer a este con tan mala sorte que foi bater coa cabeza nunha rocha co que a morte foi inmediata.
Rexistráronlle a roupa para ver se había algunha proba que xustificase que fora el qeun mandara matar a Croqueto e Piñeiro, pero para a sorpresa dos detectives, encontraron no peto interno da chaqueta unha carta que delataba o autor do mandato do crime: era................Prosi, o superintendente Prosi, e ademais na carta víase claramente que Prosi tamén era o xefe da banda Juanola.
-Non pode ser – dixo Parrich – el nunca faría algo así.
Pero Amokachy colleu forza e dixo:
-Xa me parecía a min que este tipo moito misterio tiña.
-¿En serio creo que é verdade, Amokachy? – contestou Parrich
-Si, e hai que eliminalo canto antes. Vamos –dixo Amo alterado.
-AAAa, agora entendo por qué por primeira vez nos manda a nós un caso algo importante.
-Temos que mallalo – afirmaron á vez-
Ó dar volta, a súa sorpresa foi encontrar a Prosi apuntándoos cunha escopeta de balotes.
Veremos quen mata a quen – dixo Prosi
Pero suponse que non nos podes matar, somos os protagonistas da historia – dixo Amokachy.
Disa nada – sorrindo- A rañala raparigo.
E ó rematar de dicir esa frase disparou tres veces contra Amokachy quedando malferido no chan.
Noooooooooooooooooooooooooooooooooon – Berrou Parrich- vingareime, xúrocho.
Siiiiiiiiiiiiiiiiiiii, jajaja. E a ti tócache agora caracú.
E nada máis rematar esa frase, un obsecto metálico atravesáballe a cabeza.
Ó caer distinguiu a silueta de León, o maricón.
Agora quero a miña recompensa –dixo con voz de mariquita-
¿Cal? – Preguntou Parrich-
Un biquiño no cuíño
Si oh, e de paso douche por el ¿non che digo?
Vale, se queres –dixo León con cara de alegría-
Eeeeeeeee que o dicía de coña –contestou Parrich asombrado-
Ai si, pois por mentireiro. Adeus meu.
E nada máis dicir isto matou a Parrich con cinco tiros de balotes da escopeta de Prosi.
Ó marchar distinguiu ó lonxe unha silueta coñecida cunha cara bastante moreniña. Deixou a escopeta e foi ó seu encontro.
Ei, amigo – dixo o descoñecido-
Si
¿Sabes onde podo atopar unha gasolineira?
Claro, sígueme, ¿pero que che pasa?
Nada que se me avariou o carromato e fun andando por aí sen dirección concreta ata que te atopei.
Aah, pois a min fásteme coñecido
Pode ser que me vexas na tele co Cire de Melide.
AAAAAAAAAA claro, ti es Mauro ¿non si?
Si, ¿coñécesme?
Home, a min os homes con pantalón curto non me esquecen facilmente
¿Queres decir que ti es ........... Gay?
.........................................................
Vaia unha persoa que atopo e ten que ser ............................................
¿Que pasa? ¿Non che gusto?
Pois non
Ai si, pois toma.
E cravoulle un ferro no peito deixándoo K.O., -AAAAAAAAA ninguén me quere –gritaba el-
Eu si –saíu unha voz da escuridade-
EE, ti es Lebre.
Jooodo recoñecíchesme
Lebre, Lebre, e León botouse a correr cara a el.
Rapidamente Lebre sacou unha Bazooka, disparou ó Lebre, -(a independencia de Brocos empeza aquí) – E pensando isto gritou: Independencia de Brocosssssssssssssssssssssssss






Sen mais espero que o leades, pero máis espero que o poidérades entender porque ai moitas cousas raras, non sei como carallo nos publicaron este relato. Tamen espero que non vos dea tanta vergonza lelo como me deu a min mentres o pasaga o pc.

Bicos pa todos